Ik heb het ziek zijn als een eenzaam proces ervaren maar ook het beter worden is een eenzaam proces.
Bovendien krijg je angst, en die krijg je er gratis bij en dat is waarschijnlijk levenslang. Ik ging met vertrouwen de eerste operatie in. Ging na enkele dagen naar huis in het volste vertrouwen dat het goed zou komen. Het kwam niet goed, het ging toen pas echt fout. Er volgde een nieuwe operatie. Wat mij restte was de i.c. en een enorme gapende wond die ik gelukkig niet zelf kon zien, behalve via foto’s. Op dat moment was ik mij er nog niet van bewust wat er allemaal gebeurd was. Later hoorde ik dat er fouten waren gemaakt bij de afwerking van de eerste operatie waardoor ik een ziekenhuisbacterie heb opgelopen. Pas maanden nadat ik thuis was drong het langzaam tot me door wat er allemaal gebeurd was en wat er had kunnen gebeuren. Ik zal nooit meer een operatie of een andere behandeling waarbij aan mijn lichaam gesleuteld gaat worden kunnen aangaan zonder wantrouwen, angst en controle te willen hebben die ik op dat moment niet kan hebben. De goeder trouw t.a.v. artsen is weg, ondanks alle deskundigheid en goede bedoelingen kan ik ze niet meer vertrouwen. Er zullen zeker nog momenten in mijn leven komen dat ik een arts nodig heb, het is jammer voor die man of vrouw maar mijn onbevangenheid is weg, kapot gemaakt en ik vrees dat dit nooit meer terugkomt. Mijn angst kunnen ze niet wegnemen, ik zelf ook niet dus dat zal een rol spelen bij wat er ook gebeurt.
Nou heb ik het nog helemaal niet gehad over mijn gevoelens van verdriet, eenzaamheid, (ondanks alle goede mensen om mij heen), de angst achteraf dat ik op de i.c. beland ben en wat er had kunnen gebeuren. De eenzaamheid omdat ik door anderen in dit pakket gebracht ben maar het zelf voor het grootste deel moet oplossen.
“Je bent sterk genoeg”, zeggen mensen en misschien is dat wel zo maar de strijd om er weer bovenop te komen is een eenzame strijd, heel eenzaam. Ziek zijn moet je leren maar beter worden ook. Dat lukt de ene dag wel en de andere niet. Het feit dat je omgeving jouw niet kan volgen in je proces tot beter worden maakt het tot een eenzaam proces.
Wat het hele gebeuren ten diepste aan pijn, verdriet, melancholie, eenzaamheid bij mij veroorzaakt heeft kan ik niet onder woorden brengen. Daarvoor is het teveel en gaat het te diep, ik kom er niet bij, niet in taal, niet in woorden hoewel ik dat wel zou willen. Taal is altijd mijn beste wapen geweest. Ik zou willen dat ik aan artsen duidelijk kan maken wat een misschien kleine fout voor gevolgen kan hebben zowel lichamelijk als ook geestelijk. Dat laatste heeft misschien wel een langere hersteltijd nodig. Nee, ik wil geen pillen die het gevoel vervlakken, een therapeut hoef ik ook niet. Uiteindelijk moet ik het allemaal zelf doen, daar helpt geen moedertje lieve wat aan. Die geestelijke pijn zit diep, heel diep, de buikwond was na de tweede operatie een gapend gat maar dat is op de natuurlijke manier dichtgegroeid. Het geestelijke gat is een grillige krater die af en toe vuur spuwt en dan weer rustig wordt. Stil zal hij niet meer worden, hopelijk slijt het.
Opgetekend door Hannie Heuer, juni 2019
Zij maakte een sepsis door in 2016
