VAN LONGONTSTEKING NAAR SEPSIS

Home > Lotgenotencontact > Ervaringen > Van longontsteking naar sepsis

Het lezen over de ervaringen van anderen kan heel veel steun bieden. Want de omgeving begrijpt lang niet altijd hoe u zich voelt. De verhalen van anderen kunnen dan herkenning bieden: ‘Hé, ik sta niet alleen met mijn ervaring’. Daarnaast kunnen lotgenoten elkaar vaak goede tips en steun geven. Reageren op één van de beschreven verhalen? Dat kan zeker! U wordt daartoe van harte uitgenodigd; dat kan helemaal onderaan op deze pagina, zie bij ‘Gastenboek’ . Onderstaande ex-patiënten vertellen over de impact van sepsis op henzelf en hun naasten, over hoe het hun leven veranderde en over dát wat hen houvast gaf en hen overeind houdt.

Van behandelde longontsteking naar sepsis

Een sepsis-overlever vertelt….

Deze lotgenoot werd in 2018 opgenomen. Na behandeld te zijn in het ziekenhuis voor een longontsteking was hij al weer thuis, toen het alsnog misging. Een sepsis werd hem bijna fataal. Zonder IC had hij het niet overleefd. Pas na zijn ontslag kreeg hij, na actief informeren, te horen dat hij een sepsis had gehad.

Een longontsteking met een staart(je)……

“Op een dinsdagavond zat ik met een collega thuis in de avond wat te eten. Tijdens het eten voelde ik me ziek worden en vroeg hem te gaan. M´n ogen deden pijn, ik voelde de koorts opkomen, een gevoel van algemene malaise overviel me. Ik ging ervan uit dat het wellicht iets met een voedsel-vergiftiging te maken had, of griep. De dag daarna om 9.30 uur hadden we een meeting, ik heb die ochtend mijn collega opgehaald in een hotel en we zijn samen naar de vergadering gegaan. Ik gaf onderweg al aan dat ik me nog steeds niet goed voelde. De meeting begon en er werden veel zware vragen gesteld wat veel van je vroeg.

Ik voelde op dat moment dat de klachten snel verergerden en heb de vergadering gestopt. Iedereen zag het aan me en ik ben snel naar huis gegaan. Aldaar heb ik de huisarts gebeld en die kwam in de middag voor een thuisbezoek. Zij constateerde een verdenking op een longontsteking en ik kreeg een eerste antibiotica-kuur, met daarbij de melding dat als ik mij niet lekker zou blijven voelen of achteruitging, ik direct contact moest opnemen.

Twee dagen heb ik het volgehouden en op zaterdagochtend was het duidelijk dat het de verkeerde kant opging. Ik heb toen de huisartsenpost gebeld, en werd direct gevraagd te komen. Aldaar ziek aangekomen zag ik dat bij toeval mijn eigen huisarts en vervangende arts dienst hadden. Hun reactie was duidelijk; ze hadden het al verwacht. Het duurde dan ook geen 15 minuten of ik belandde op een soort medium care. Aldaar werd er gestart met het toedienen van vocht, tal van onderzoeken en toediening via het infuur van een andere antibiotica-cocktail, ook via het infuus. Diezelfde avond werd ik naar de longafdeling gebracht. Aldaar heb ik ca. 4 dagen gelegen. Toen ik vroeg: wanneer kan ik gaan, en wat voor een infectie is het, bleef alles vaag. Ik voelde dat het niet goed zat.

Uiteindelijk kreeg ik via de behandelend specialist van de longafdeling te horen dat de antibiotica aansloeg en dat ik naar huis mocht. Ik twijfelde. Ik gaf aan dat ik een vreemd gevoel had, alsof het niet voorbij was. Ook vroeg ik om een echo van mijn lever via de MDL-afdeling, ik voede steken in mijn zij. Het antwoord was dat als ik daarop stond, er voor die middag een echo werd gepland maar dat mijn klachten waarschijnlijk te maken hadden met alle medicatie. Er werd gezegd dat de longontsteking onder contrôle was, dat ik nog wel een kuur mee naar huis kreeg en dat ik die vanzelfsprekend moest afmaken. Dat heb ik uiteraard ook gedaan. Die middag vond de echo plaats door de MDL-specialist maar hij stelde me gerust. Ik ging enigszins opgelucht naar huis met het idee: zij zullen het wel weten, dus het zal wel goed komen. Gewoon bijkomen, kuur afmaken, etc.

Op het nippertje naar de IC

Het eerste gevoel bij thuiskomst was uiteraard fijn. Je eigen omgeving, je eigen bed, vul maar in. Die dag en nacht ging het eigenlijk goed, de volgende dag ook. Echter de dag erna voeld ik rond 14.00 uur me niet goed worden. Ik voelde koorts. Mijn toenmalige partner was erbij maar moest die middag even weg. Rond 17.00 uur, ik was alleen, voelde ik de wereld om mij heen draaien, ik werd duizelig, kreeg hoge koorts, etc. Ik kon steeds minder en dat ging heel snel bergafwaarts.

Gelukkig kwam mijn vriendin binnen en ik vroeg haar dringend om 112 te bellen. Kennelijk wisten ze binnen de ambulance-dienst heel snel via het ziekenhuis wat er gebeurd was. Enkele minuten daarna was er een kleine ambulance gearriveerd. De verpleegkundige die mij ondervroeg en enkele bloeddrukmetingen uitvoerde, riep accuut een tweede ambulance op om mij naar het ziekenhuis te vervoeren. Toen kwam ik op de IC terecht. Ik voelde dat het foute boel was, al wist ik niet wat er nu precies aan de hand was. Zij ook niet, of ze vertelden het niet. Als ik niet op de IC was beland dan weet ik zeker dat ik het niet had overleefd. 

Niemand wees de weg

Veel later, toen ik reeds thuis was en met dank aan de doortastendheid van een goede buurman, als laboratorium specialist werkzaam in het RUMC, een ander ziekenhuis alwaar ik was opgenomen, kreeg ik pas te horen dat ik een sepsis had doorgemaakt. Nooit heb ik via wie dan ook te horen gekregen wat ik moest doen om er weer bovenop te komen, ook niet met alle respect “van mijn huisarts”. 

Maart 2020

Een reactie achterlaten? Dat kan! Ga naar het gastenboek

Klik daar onderaan op het blokje ‘Schrijf een nieuw bericht’ (om te zien hoe er zorgvuldig met uw gegevens wordt omgegaan, zie het Privacy-document, zie punt 6 op blz. 3)

Op zoek naar een luisterend oor of een lotgenootcontact?

Voel je welkom om een mail te sturen of te bellen met beheerder van deze site (Idelette): 06-41271004. Zie ook voor de mogelijkheden van begeleiding zoals een telefonische- of skype-afspraak, een mail-abonnement of een huisbezoek, alles ‘op maat’ naar uw/jouw mogelijkheden en vragen, bij: de pagina over begeleiding