Mijn naam is Hans Kok. 6 jaar geleden heb ik een shock sepsis gehad. Ik ben daar goed van afgekomen maar wil over de aanleiding en het herstel graag mijn ervaring delen. Eerst iets over mezelf, ben 71 jaar en woon al 8 jaar samen met mijn echtgenote, permanent in Portugal. In de loop van 2023 komen wij definitief terug naar Nederland. Omdat de shock sepsis zo ingrijpend is geweest voor mij en zeker ook voor mijn vrouw en kinderen, zou graag iets voor lotgenoten willen betekenen.
6 jaar geleden waren wij met de auto onderweg van Portugal naar Nederland. De reden was de aanstaande geboorte van onze eerste kleinzoon. Kort voor Parijs kreeg ik buikpijn. Ik had net een broodje tonijn gegeten en daar gaf ik de schuld aan. Om de ochtendspits op de rondweg om Parijs te ontlopen zouden we doorrijden tot boven Parijs, daar hadden we een hotel geboekt. Dat zou onze laatste stop voor Nederland zijn.
In het hotel smaakte het eten totaal niet en de buikpijn werd erger. Vervolgens de gehele nacht overgegeven, ik kon nog geen slok water binnen houden. De buikpijn werd nog erger. Slapen lukte ons beiden niet. Om 5 uur heeft mijn echtgenote besloten dit gaat niet goed en we vertrekken nu. Zonder ontbijt zijn we vertrokken en ik ben meer dood dan levend in de auto gestapt. Overgeven ging niet meer, alles was eruit. Van de tussenstops heb ik weinig gemerkt en ik ben ook niet uit de auto geweest.
Mijn echtgenote is rechtstreeks naar de spoedeisende hulp van het Gelderse Vallei ziekenhuis in Ede gereden. Na wat testen dacht men dat er iets met de galblaas aan de hand was. Tijdens de ultrasound zag de radioloog dat mijn darm was bekneld. Een spoedoperatie volgde en ik voelde me een stuk beter.
Na een paar dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Mijn kleinzoon was inmiddels geboren. Meteen naar het ziekenhuis gereden waar mijn schoondochter en kleinzoon lagen. Geweldig om hem te zien.
Helaas voelde ik me dezelfde dag dag opnieuw niet goed. Het even aangezien en de volgende dag teruggegaan naar het ziekenhuis. Bloed geprikt, CT scan gemaakt maar niks bijzonders te zien. Dus opnieuw naar huis. En toen kwam de grote klap. Ik lag op bed en ineens was de pijn niet meer uit te houden. Gillend van de pijn riep ik om pijnstillers en ik begon gal op te geven.
Mijn echtgenote heeft direct het ziekenhuis gebeld. Ze kreeg te horen dat arts zou bellen of ik langs kon komen. De situatie was zo erg, daar kon ze niet op wachten, ik trok helemaal weg. Ze heeft me in de auto gezet en is zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp gereden. De auto pal voor de deur gezet en mij naar binnen gebracht. Het personeel was geweldig. Er werd direct actie ondernomen. Bloed afnemen lukte niet. Beste bloedprikker in het ziekenhuis werd opgeroepen, die lukte het ook niet en heeft gezegd, “dit is goed mis”. De verpleegkundige was al meteen begonnen met de eerste hulp en aankoppelen voor infuus. Ik werd direct naar de operatiekamer gebracht. Opnieuw spoedoperatie. Ik bleek een geperforeerde darm te hebben, of dit tijdens de eerste operatie is gebeurd zal altijd een vraag blijven. De darm was door littekenweefsel bekneld geraakt. Dat is ontstaan na spondylodese operatie, via mijn buik, 15 jaar geleden. Als gevolg van de perforatie waren alle ingewanden gaan ontsteken en was bloedvergiftiging ontstaan.
Na de operatie heb ik 10 dagen op de IC gelegen. Ik ben al die tijd in coma gehouden. Ik heb een vreselijk delier gehad en heb ik 5 weken in ziekenhuis gelegen. Op de IC is 24/7 toezicht maar op de afdeling niet. Op verzoek van het ziekenhuis heeft mijn echtgenote de eerste nacht dat ik op de afdeling lag naast mij in een bed geslapen om te voorkomen dat ik gekke dingen ging doen. Ik was helemaal ingebouwd. Ook toen had ik nog delier en heb de gekste dingen gezien en verteld. Gelukkig lag ik alleen op een kamer. Praten ging niet. In het ziekenhuis moest eten per telefoon besteld worden. Dit werd voor mij gedaan. Ik kwam weken niet uit mijn woorden en was doodmoe van ieder telefoontje. Vanuit bed naar de tafel op de kamer lopen was al te ver. Het duurde zeker 2 weken voordat ik met de rollator over de gang kon lopen. Ook dat is iets wat emotioneel zwaar was. Gelukkig heb ik veel liefdevolle hulp van echtgenote en personeel gehad.
De tijd dat ik op de IC heb gelegen was ik voor het grootste deel in coma.Daar weet ik dus niks van. Toen ik weer terug was uit de coma werd ik mij bewust van het geweldige werk dat de IC verpleegkundigen doen. Ze hebben mij stuk voor stuk heel liefdevol verzorgd. Mijn vrouw heeft mij verteld dat ook zij en onze zoons heel goed zijn opgevangen door de verpleegkundigen. Allevragen en angsten konden met hun gedeeld worden en zij werden altijd gerustgesteld en hun vragen werden beantwoord.
6 jaar geleden waren wij met de auto onderweg van Portugal naar Nederland. De reden was de aanstaande geboorte van onze eerste kleinzoon. Kort voor Parijs kreeg ik buikpijn. Ik had net een broodje tonijn gegeten en daar gaf ik de schuld aan. Om de ochtendspits op de rondweg om Parijs te ontlopen zouden we doorrijden tot boven Parijs, daar hadden we een hotel geboekt. Dat zou onze laatste stop voor Nederland zijn.
In het hotel smaakte het eten totaal niet en de buikpijn werd erger. Vervolgens de gehele nacht overgegeven, ik kon nog geen slok water binnen houden. De buikpijn werd nog erger. Slapen lukte ons beiden niet. Om 5 uur heeft mijn echtgenote besloten dit gaat niet goed en we vertrekken nu. Zonder ontbijt zijn we vertrokken en ik ben meer dood dan levend in de auto gestapt. Overgeven ging niet meer, alles was eruit. Van de tussenstops heb ik weinig gemerkt en ik ben ook niet uit de auto geweest.
Mijn echtgenote is rechtstreeks naar de spoedeisende hulp van het Gelderse Vallei ziekenhuis in Ede gereden. Na wat testen dacht men dat er iets met de galblaas aan de hand was. Tijdens de ultrasound zag de radioloog dat mijn darm was bekneld. Een spoedoperatie volgde en ik voelde me een stuk beter.
Na een paar dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Mijn kleinzoon was inmiddels geboren. Meteen naar het ziekenhuis gereden waar mijn schoondochter en kleinzoon lagen. Geweldig om hem te zien.
Helaas voelde ik me dezelfde dag dag opnieuw niet goed. Het even aangezien en de volgende dag teruggegaan naar het ziekenhuis. Bloed geprikt, CT scan gemaakt maar niks bijzonders te zien. Dus opnieuw naar huis. En toen kwam de grote klap. Ik lag op bed en ineens was de pijn niet meer uit te houden. Gillend van de pijn riep ik om pijnstillers en ik begon gal op te geven.
Mijn echtgenote heeft direct het ziekenhuis gebeld. Ze kreeg te horen dat arts zou bellen of ik langs kon komen. De situatie was zo erg, daar kon ze niet op wachten, ik trok helemaal weg. Ze heeft me in de auto gezet en is zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp gereden. De auto pal voor de deur gezet en mij naar binnen gebracht. Het personeel was geweldig. Er werd direct actie ondernomen. Bloed afnemen lukte niet. Beste bloedprikker in het ziekenhuis werd opgeroepen, die lukte het ook niet en heeft gezegd, “dit is goed mis”. De verpleegkundige was al meteen begonnen met de eerste hulp en aankoppelen voor infuus. Ik werd direct naar de operatiekamer gebracht. Opnieuw spoedoperatie. Ik bleek een geperforeerde darm te hebben, of dit tijdens de eerste operatie is gebeurd zal altijd een vraag blijven. De darm was door littekenweefsel bekneld geraakt. Dat is ontstaan na spondylodese operatie, via mijn buik, 15 jaar geleden. Als gevolg van de perforatie waren alle ingewanden gaan ontsteken en was bloedvergiftiging ontstaan.
Na de operatie heb ik 10 dagen op de IC gelegen. Ik ben al die tijd in coma gehouden. Ik heb een vreselijk delier gehad en heb ik 5 weken in ziekenhuis gelegen. Op de IC is 24/7 toezicht maar op de afdeling niet. Op verzoek van het ziekenhuis heeft mijn echtgenote de eerste nacht dat ik op de afdeling lag naast mij in een bed geslapen om te voorkomen dat ik gekke dingen ging doen. Ik was helemaal ingebouwd. Ook toen had ik nog delier en heb de gekste dingen gezien en verteld. Gelukkig lag ik alleen op een kamer. Praten ging niet. In het ziekenhuis moest eten per telefoon besteld worden. Dit werd voor mij gedaan. Ik kwam weken niet uit mijn woorden en was doodmoe van ieder telefoontje. Vanuit bed naar de tafel op de kamer lopen was al te ver. Het duurde zeker 2 weken voordat ik met de rollator over de gang kon lopen. Ook dat is iets wat emotioneel zwaar was. Gelukkig heb ik veel liefdevolle hulp van echtgenote en personeel gehad.
De tijd dat ik op de IC heb gelegen was ik voor het grootste deel in coma.Daar weet ik dus niks van. Toen ik weer terug was uit de coma werd ik mij bewust van het geweldige werk dat de IC verpleegkundigen doen. Ze hebben mij stuk voor stuk heel liefdevol verzorgd. Mijn vrouw heeft mij verteld dat ook zij en onze zoons heel goed zijn opgevangen door de verpleegkundigen. Allevragen en angsten konden met hun gedeeld worden en zij werden altijd gerustgesteld en hun vragen werden beantwoord.
beste hans, wat een verhaal. prachtig geschreven vanuit het hart. geweldig dat je je zo omhoog geknokt hebt. chapeau!!
een voorbeeld voor anderen. ik geeft me moed om ervoor te gaan. ik zelf heb in augustus 2021 een septische shock met ernstig orgaanfalen gehad. en ben na een jaar weer omhoog aan het kijken. na 10 maanden elke dag gehuild te hebben, acceptatie en door, en met behulp van veel goede mensen om me heen, zie ik het weer zitten.
nogmaals bedankt voor je verhaal. wilbert kruijsen. w.kruijsen@kabelfoon.net
Wat een goed geschreven verhaal Hans. Ook goed om dit zo te publiceren want dan kunnen anderen er lering uit halen. Ik heb zelf in aug. 2019 een Urosepsis gehad door een niet herkende blaasontsteking. Ontsteking in de nier gekregen en van daaruit sepsis. Nu na 2,5 jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik “klaar” ben maar ik herken dat van een druk feestje weg gaan! Heel veel leefgebied nog en dank voor je verhaal.
De pijn blijft: ik heb nog steeds het gevoel, bijna de overtuiging, dat ik mijn man heb kunnen redden. Hij was al een weekje niet lekker en ik ook niet. Beetje kriebelhoest, moe, verkouden enz. Mijn man kreeg een paar weken hiervoor rare verschijnselen: schimmelinfectie bij de liezen, dik oog, pijnlijke handen. Voor de schimmelinfectie heeft hij medicatie gekregen (uitwendig) en dat hielp goed. Het dikke oog ging ook weer goed en zonder medicatie. De pijn in zijn handen bleef en werd erger. Hij had ook COPD-medicatie en longinhoud van 48%. Een paar dagen voor zijn dood werd hij beroerder en ik belde de huisarts. De doktersassistente hoorde mijn verhaal aan en na overleg met de huisarts, werd besloten om een paracetamol te nemen en gedacht aan griep. De dag daarna had mijn man geen eetlust en moest overgeven. Zijn kleur werd grauwer en de pijn in zijn handen erger. Wederom de huisarts gebeld en via de doktersassistente kreeg ik te horen om de volgende ochtend om 8.45 uur op heet spreekuur te komen, ervan uitgaande dat het stevige griepverschijnselen zijn. Mijn man heeft de hele dag op bed gelegen en eind van de middag, kwam hij naar beneden in algehele malaise en wéér gebeld vóór 17.00 uur, want anders is de praktijk gesloten! Wederom het voorgaande antwoord gekregen. Mijn man kon halverwege de avond niet meer zelfstandig opstaan vanuit de stoel en is door mijn schoonzoon en dochter hierin geholpen. Zij waren bij ons aan het logeren, vanwege hun verbouwing. ’s Nachts ging ik met een grote boog om ons bed lopen om mijn man niet aan te raken. Ik dacht: hij slaapt nu lekker en misschien gaat het morgen beter. Midden in diezelfde nacht moest ik naar het toilet (14.00 uur). Ik deed de slaapkamerdeur open en daar lag mijn man op de overloop op zijn buik. Vreselijk. Hij mompelde en ik schreeuwde zijn naam. Meteen kwamen mijn schoonzoon en dochter erbij en hebben hem geprobeerd gerust te stellen. Hij was erg paniekerig en bang, volgens de indrukken van mijn dochter. Ik belde 112 en heel snel kwam de ambulance. Ook 2 brandweerauto’s. Mijn man moest vanuit het raam boven naar beneden en naar het ziekenhuis vervoerd worden. Op dat ogenblik liet de ernst zich niet aanzien. Pas in het ziekenhuis ging het razendsnel: hoge snelheid van ademhaling, zéér lage bloeddruk, zeer hoge hartslag. Nog wél bij kennis. 8 Specialisten om zijn bed en toen een hartstilstand. Er zijn 19 rondes reanimatie uitgevoerd en op gegeven moment aan de beademing. Er trad een septische shock op en helaas. Ik zal die blik in de ogen van mijn man nooit vergeten. Zó had hij mij nog nóóit aangekeken. Ongelooflijk, maar waar, zei hij: Els, ik ga. Zijn dood is nu bijna 8 maanden geleden en nog steeds voelt het alsof het gisteren is gebeurd en ik mis hem, mijn maatje. We kenden elkaar 53 jaar! Ik heb hartenpijn.
Dat is heel verdrietig…Ik hoop dat u hierover nog een nagesprek hebt kunnen hebben? En goede begeleiding hebt gekregen? Echt wel een traumatische gebeurtenis. Wat goed dat u dit deelt. Alle sterkte gewenst. Zie ook het verhaal van Jack Lotz in het Sepsis Alarm Boek: https://www.sepsis-en-daarna.nl/alles-over-sepsis/boek-sepsis-alarm/
respect ik heb een sepsisiche schok meegemaakt naar blaasontsteking. ik had absecten overal.in mijn lichaam vooral de absecten tussen mijn wervels hebben enorme pijn gedaan . mijn bovenbenen en bovenarmen zaten vol pus tot 2 keer toe opgenomen gewezen 1 keer 4 weken en 1 keer 1 week .nu aan herstel bezig vooral mentaal gaat het moeilijk
Beste Hans,
Wat een afschuwelijke ervaring voor jou en je vrouw.
Mooi dat je jezelf er toch (voor zover mogelijk) uit hebt kunnen vechten.
Heb zelf nu 1 maand geleden urosepsis/shock gehad toen we een weekje in een vakantiehuisje zaten.
Kreeg ’s nachts koude rillingkjes en dacht dat dit met een extra dekenje over m’n dekbed wel opgelost was. Maar niet heus. Ik had erg veel moeite om mijn plas op te houden merkte ik.
Op enig moment zag mijn vrouw me dwars over het bed liggen en ik had een knalrood en gezwollen gezicht en was niet of nauwelijks nog aanspreekbaar.
Zij heeft gelukkig direct 112 gebeld en zonder dat ik er iets van gemerkt heb werd ik enkele uren later in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn weer wakker aan een infuus met antibiotica.
Ik heb nog enorm veel last van vermoeidheid en slaap ook ’s middags veel extra en maak lange nachten maar sta nog steeds erg moe op. Ik probeer wel stukjes te wandelen. Fietsen lukt beter omdat ik een E-bike heb.
Tot overmaat van ramp kreeg ik 2 maanden geleden ook nog eens last van scheuren in mijn kuitspieren. Volgens de fysiotherapeut zou de oorzaak daarvan heel goed kunnen liggen bij het gebruik van bepaalde antibiotica soorten wat op zich wel klopt omdat ik die in het verleden vaker heb gehad bij blaasontstekingen en ook een keer longontsteking.
En vanwege een longtumor die vorig jaar gevonden werd heb ik toen naast chemo ook veel bestralingen gehad waardoor ik ook weer veel aan de AB moest nadat de long ontstoken bleek door de bestralingen….Ben nu 71 en heb de afgelopen 11 maanden immunokuren gehad die bij mij waarschijnlijk de oorzaak zijn geweest van de sepsis wegens het harde werk (zwakte) van mijn immuunsysteem.
Al met al een ware beproeving voor mij maar zeker ook voor mijn vrouw.
Nogmaals fijn je verhaal te hebben kunnen lezen wat altijd helpt. Bedankt daarvoor!